විමලේගේ භයානක සිහිනය.

බෑන් කී  මූනා කමිටුවත් එක්ක ලංකාවට එන්න පැදුරු කොට්ට ලැස්ති කරනවලු ඔන්න.විමලේගේ රහස් පරීක්ෂක සේවයට ඔත්තුවක් හම්බවෙලා.”මේ මොන ගිනි විජ්ජුම්බරයක්ද වෙන්න යන්නේ යකෝ.අපේ මහා රජතුමා ඇවිදින් මට වතුර පෙව්වේ මූනාට එන්න දෙන්නේ නෑ කියලනේ.”විමලේට යක්ෂයා ආරූඩ වෙලා.”එහෙම පොරොන්දු නොවුනානම් එහෙම බලාගන්න තිබුන ඒ වෙලාවේ”.”එහෙම පොරොන්දු නොවුනානම් මොකද ඒ වෙලාවේ කරන්නේ සෑර්.”ඔතන මැද්දට පැනපු පාන්පිටි ත්‍රස්තවාදයේ පියා තට්ට විජේ ඇහුවා.”මේ ඔලුව ගිනි අරන් ඉන්න වෙලාවේ මගුලක් කතා කරනවා ,යනවා ඕයි යන්න.”විමලේ තට්ට විජේටත් බුරාගෙන පැන්නා.
 
විමලේ අලුත හම්බුනා ප්‍රාඩෝ එකේ නැගල බාල කුමාරයා ප්ලේන් එලවන වේගෙන් ඇරලා ගියා මුරුන්ගගහ වලව්ව පැත්තට.මෙහෙම යනවා බලාගෙන හිටපු තට්ට විජේ කෑ ගහල කිව්වා “සෑර් කලිසම ගලවලා යන්න” කියලා.හැබැයි මේක ඇහුනොත් විමලේට දුක හිතෙයි කියල හිතලද මන්ද ඒක හිතින් විතරයි කිව්වේ.වලව්වට ලංවෙද්දි තරහ නිවිලා හින්දදෝ මන්ද ආපු වේගෙන්ම රජතුමාට කතා කරන්න ගියේ නෑ විමලේ.පසඟ පිහිටුවලා වැඳ වැටිලා අහනවා”පස්වාන් දහසකට බුදුවන්න දේවයිනි,අනේ මිනිස්සු ඉස්සරහ ආයෙත් මගේ රෙද්ද ගලවන්න එපා,බලු ගැත්තාට අනුකම්පා කරලා මූනා මේ රටට එන ඒක නවත්තල දෙන්න.”රජතුමා බැලුවා මූ මොකාටද මේපාර අඳින්න හදන්නේ කියලා.”අනේ බාන්,උඹේ රෙදි නෑ  කියල අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක්ද.ඔන්න ඔහේ ගිහින් වොයිස් කට් එකක් දීපන් මූනා එන්නේ මේ රට අධිරාජ්‍යවාදී බලවේගවලින් බේරගන්න කියලා.”
 
විමලේගේ  හිතටනම් කොහොමත්ම හරි නෑ.තව තුරුම්පුවක් ගහනවා කියල හිතල අර වයසට ගිහින් කල්පනාව අඩුවෙච්චි මාරසේකර දොස්තර මහත්තයට කියල කියෙව්වා ඔය සාක්කි එකතු කරන කමිටුවේ කොටි හිතවාදීනුත් ඉන්නවා කියලා.ඕක අහපු ජහමනයා අහන්න තියා ගත්තා රජ පරපුරට ඔහොම පොඩි කමිටුවක්වත් හරියට දාගන්න බැරි එකේ ඔය කියන විදියට මහ රජ්ජුරුවොයි,යුව රජ්ජුරුවොයි,කුමාරවරුයි එකතුවෙලා යුද්දේ දිනුවේ කොහොමද කියලා.ඉතින් ඔන්න ඒ වැඩෙත් චක බ්ලාස් වෙච්චි තැන මහා කම්පාවකට පත් වෙච්චි විමලේ මතටත් තිත තියලා මහා ලඹේ තුන්මහල් ප්‍රාසාදයට ගියා වැනි වැනිම.හිතේ අවුල හින්දම සශීගේ වත්තේ එලවලුකොරටුවෙන් කඩාගෙන උයාපු දේශීය ඩිනර් එකවත් හරියකට ගන්න බැරිඋනා.
 
ඇඳේ පෙරලි පෙරලි ඉඳලා ගොඩවෙලාවකට පස්සේ නින්ද ගිය විමලේ හදිසියේම දැක්කේ මුරුන්ගගහ වලව්ව ඉස්සරහ ගහල තියන අට්ටාලයක්.මූනාට ලංකාවට පැමිණීමට විරුද්ධ නොවීමට විරුද්ධව මාරාන්තික උපවාසය කියල බැනර් එකකුත් එල්ලලා.උපවාසේ පටන් ගන්න කලින් ලක්ෂ තුන්සීයේ නළුවා මුසම්මිල් ඇහුව කෝකටත් කියල විමලේගෙන් “සෑර් මහ රජ්ජුරුවෝ මේ ගමනත් වතුර පොවන්න එයිද”කියලා.විමලේ මුස්සම්මිගේ කනට කරලා කිව්වා “රජ්ජුරුවෝ නාවොත් කුමාරයෙක් හරි ගෙන්නවල ඉක්මනට වැඩේ කරාපන්.මට මේ වැඩ හින්ද තව කිලෝ ගානකින් බර අඩුකරගන්න බෑ.”කියලා. උපවාසේ වැඩේ ආරංචි වෙච්චි ජාගොඩ ඇමැතියි ,බුද්දදාස නළු තුමයි යන්න කලින් ඒ ගොල්ලන්ගේ අතේ වියදමින් කිලෝ දෙකේ ලෙමන්පෆ් පෙට්ටියක් ගෙනත් දීලම ” නිවට පෙරමුණ” අතෑරලා දාල ගියා.
 
පැයක් දෙකක් උපවාසේ නැගල යනවා දැන්.තට්ට විජේ,තුන්සීයේ නළුවා,මාරසේකර දොස්තර මහත්තය එහෙම අට්ටලේ වටේ එක්කහුවෙලා.තුන්  පැයකට විතර පස්සේ විමලේ පණ ඇද ඇද වොයිස් කට් එකක් දුන්නා.”මම මලත් සටන අතාරින්නෙ නෑ.මගේ තැන ගන්න දහස් ගණන් දේශහිතෙශී ජනතාව පෙළ ගැහිලා ඉන්නේ.මූනාට ලංකාවට එන්න වෙන්නේ අපේ මලකඳන් උඩින් තමයි”.
උපවාසය පටන් අරන් පැය හතරකුත් ගෙවුනා.
“රජජ්ජුරුවෝ මොකද යකෝ තව පරක්කු?”,”මහ රජතුමා එන්න බෑ කිව්වනේ,කියන දේ නාහ මෙතන උපවාස කරන්න ආවනම් ඕන මගුලක් වෙච්චාවේ කියල කිව්වා “
පැය හතරහමාරයි.
“යුව රජෙක්වත් අඬගහන් වරෙන් යකුනේ”.විමලේට තද වේගන යන්නේ දැන්.”යුව රජ්ජුරුවෝ තුන්දෙනාම රටේ නෑනේ සෑර්.”
“මේ අට්ටලේ ගහපු හැතිකරේ ඕව දැනගෙන හිටියේ නැද්ද”.විමලේට හීන් දාඩිය දාගෙනත් එන්නේ.
“කුමාරයෙක් හරි කමක් නෑ දැන්නම්,සපුමල් කුමාරයා නැද්ද?”  ආයෙත් අතවැසියෝ කුමාරවරු හොයන්න දුවනවා.
“කුමාරවරු කාර් රේස් එකකට ගිහිල්ල සෑර්”
“මෙහෙව් දේශහිතෙශියෙක් මැරෙන්න වැටිලා ඉද්දි වතුර පොදක් දෙන්න රජ පවුලේ කෙනෙක් නැති හැටි.” මාරසේකර දොස්තර මහත්තයා කම්මුලේ අත තියාගෙන අකම්පාල වෙනවා.
 
පැය පහයි.
වටේ පිටේ මිනිස්සු වටවෙලා හින්ද හොරෙන් ලෙමන් පෆ් එකක්වත් කාගන්න විදියක් නෑ.බඩපනුවෝ දැන් දැන් මැන්ඩලීන් ගහන්න තියාගෙන.ඊට වඩා විමලේට හීන් දාඩිය දාලා වැඩේ ගොඩ දාගන්නේ හොහොමද කියලා.”මොකෙක් හරි රාජපක්ෂ කෙනෙක් එක්කන් වරෙල්ල දැන්.වෙන කරන්න දෙයක් නෑ.”විමලේ තුන්සීයේ නළුවට කනට කරලා කිව්වා.
තුන්සීයේ නළුවා වහාම රාජපක්ෂලාගේ ලිස්ට් එකක් හදල බැලුවා.
ශෂීන්ද්‍ර රාජපක්ෂ,……………………………………………………….,අරුණි රාජපක්ෂ,මේනක රාජපක්ෂ,වරුණ රාජපක්ෂ.
ලිස්ට් එකේ මුලම  ඉන්න කට්ටිය කොහොමවත් අල්ලගන්න බැරිවුනා.අන්තිම හරියේ හිටිය නළු නිලියෝ ටිකත් ෂූටින් ගොහිල්ල.ඔන්න යන්තම් තට්ට විජේ කලින් හිටපු යාලුවෙක් කියලා වරුණ රාජපක්ෂව අල්ලගත්තා,විමලේට වතුර ටිකක් පොවලා උපවාසේ අතාරින්න.හොයාගත්තු රාජපක්ෂ වතුර වීදුරුවකුත් අරන් විමලේ ලඟට ආවා.වෙවුල වෙවුල වතුර ටිකක් බීපු විමලේ ඊට පස්සේ තමයි පෙව්වේ කවුද කියලා මුණ බැලුවේ.”යකෝ මේ යකා ජෙප්පෙක් නේද,මෙන්න මූ මට වහ පෙව්වෝ”  කියාගෙන උපවාසෙන් නැගිට්ට විමල් එකපාරටම දැක්කේ මුණ දිහා කන්න වගේ බලාගෙන ඉන්න සශිව.”රට පුරා සවරමේ ගිහින් බේගල් ඇදබාල එනවා මෙතන .රෑට නිදාගන්න බෑ ඊට පස්සේ.”සශිගේ දොස්මුරේ අහගෙන ඉන්න බැරුව විමලේ ඔලුවත් වහගෙන ආයෙත් ඇඳට වැටුනා.නින්ද යන්න කලින් හිතාගත්තා ඔන්න ඔහේ ඕන මූනෙක්‌ ආපුවාදෙන්.මම ඉන්නවා මගේ පාඩුවේ දෙයියනේ කියලා දෙන සිමෙන්ති කොට්ටයක් කාගෙන.

මහ වතුරක මරු ගමනක්

 

මේ ලියුමේ මාතෘකාව “ගුලි”එහෙමත් නැත්නම් ගුණදාස ලියනගේ  මහත්තයාගේ කෙටිකතාවක තිබුණු නම.බොහොම පුංචිකාලේ කියවපු ඒ කෙටිකතාව හදිස්සියේ අවුරුදු බර ගණනකට පස්සේ මතක් උනේ මේ දවස්වල වහින වැස්ස හින්ද තමයි.වැස්සත් එක්ක බැඳිච්ච පොඩිකාලේ මතකයන් ගුලි මහත්තයාගේ කෙටිකතාව වගේම තාමත් අමතක නොවී හිතේ තියෙන්නේ.

මුරුගසන් වරුසාව වගේ වහිනවා වහිනවා ඉවරයක් නැතුව.ඔය මුරුගසන් වරුසාව කියන්නේ ලෝකේ විනාස වෙන්න වහින වැස්ස කියලනේ කියන්නේ.ඔය වැස්සට තෙමුන මිනිස්සුන්ට අනික් මිනිස්සු මුවන් හැටියටත් , තණපත් කඩුපත් හැටියටත් පේනවා කියල තමයි කටවහරේ තියෙන්නේ. ඊට පස්සේ මිනිස්සු ඕවායින් ඇනකොටාගෙන විනාස වෙනවා කියනවනේ.මෙහෙම වහින කොට හොඳ හයිය නැට්ටක් තියන මොර ගෙඩිත් බිම වැටෙනවානම් ඒ තමයි මොර සූරන වැස්ස.අපේ ආච්චි ඉද්දිනම් ඕකට කියන්න නා කපන වැස්ස.නැත්නම් අනෝරා වැස්ස.ආතා කියන්නේ අද වහින්නේ බොලන් වැස්ස උපන් දවසේ වගේනේ කියල තමයි.

අපි පුංචි සන්දියේනම් මෙහෙම වහිනකොට පුදුම සන්තෝසයක් දැනෙන්නේ.එක හේතුවක් ඉස්කෝලේ යන්නේ නැතුව ගෙදර ඉන්න ලැබෙන එක.ගෙදර තියන තරම් පරණ පොත්වලින් කොළ කඩල බෝට්ටු පාකරන එක.බෝට්ටුවේ කපිතාන් හැටියට කූඹියෙක් අල්ලලා දාල වතුරේ යවන අපේ බෝට්ටු තරඟෙට වැහි වතුර දිගේ ගහගෙන යනවා.ඔය සේරම පරද්දන්න ලැබෙන ලොකුම ලොකු සන්තෝසේ තමයි ඔයේ වතුර අපිව බලලා යන්න වගේ ඕවිටත් වෙලත්  පහුකරගෙන අපේ වත්ත මායිමටම එන එක.ඔය පිටාර දානකොට අපේ පාරේ බස් යන එකත් නවතිනවා.හත්වලේ බෝක්කුව ගාවින් තමයි ඔයේ වතුර පාර හරහා යන්නේ.ඉතින් එතනින් ආයේ ඔය ආපහු යනකම් බස් යන්නනම් හම්බවෙන්නේ නෑ.ගමේ උදවිය ලොකු හබරල කොළ ඉහලගෙන චිරි චිරි වැස්සේම යනවා වතුර ගලලා තියන හැටි බලන්න.

වතුර වත්ත පල්ලෙහාටම ආවම මුළු වෙල් යායම දුඹුරු පාට වතුරින් යටවෙලා.හරියට මහා විසාල ජලාසයක් වගේ කෙළවරක් පෙනෙන්නේ නෑ.වෙලේ මහනියරවත් අඩුමගනනේ දකින්න හම්බවෙන්නේ නෑ.ඉතින් අපේ මාමලා වගේ ලොකු උදවිය කෙහෙල්ගස් එහෙම කපල ඉක්මනටම හදනවා කෙහෙල් කොට පාරුවක්.කෙහෙල් කොට පේලියට තියල,ඒවා ලී කෑලි ගහල එකට හයි කරලා, ලනු දෙපොටක් දාල බඳින එක විතරයි තියෙන්නේ.එකම පාඩුව කපපු කෙහෙල්ගස් හරි වඳ බැහැපු කෙහෙල්ගස් හරි නැතිවුනොත්,හොඳ කෙහෙල් ගස් ටිකක් විනාස කරන්න වෙන එක විතරයි.පාරුව පදින්න පොල්පිති හබලකුයි,දිග රිටකුයි හොයාගත්තම ඔන්න දැන් යාත්‍රාව දියත් කිරීමේ කටයුතු සර්ව සම්පූර්ණයි.පාරුව ගමනේ යෙදෙද්දී පුංචි මල් වැස්සකුත් තියනවනම් අපිට හරිම සන්තෝසයි ඒකට තෙමි තෙමි යන්න.අව් රැල්ලකුත් එක්ක  පුංචි මල් වැස්සකුත් තියනවනම් ඒකට කියන්නේ “අව්වයි වැස්සයි,නරියාගේ මගුලයි”කියල නොවැ.

ඔහොම හදන පාරුවලට නගින කොල්ලෝ කුරුට්ටෝ සේරම කරන්න දවස පුරාම වතුරෙන් යටවෙච්චි වෙල් යාය පුරාම කෙහෙල්කොට පාරුව පදින එක තමයි.පාරුව පැදගෙන ගිහින් වෙල පහුකරලා ඕවිටට ආවම මෙන්න තියනවා ඕනෑතරම් කුරුම්බා තියන  ගස්. “කුබෝටා” කියල නමක් වැටිලා තිබුන එගොඩහ ගොඩේ කොලුවෙක් තමයි ඔය ගස් නගින්න රුසියා.මිනිහා දනි පනි ගාල පොල් ගස් දෙක තුනකට නැගලා සේරටම සෑහෙන්න වෑවර  කඩනවා. කොල්ලෝ කුරුට්ටෝ ටික කෙහෙල් කොට පාරුවේ ඉඳගෙනම ,පාරුව පොල්ගහකට පාරුගුරම් දාලා (නැංගුරම් දාන්නේ නැව් වලට නොවැ) කුරුම්බා කපාගෙන බොනවා ඔන්න.පොල් ගස් අයිති කාරයෝ එයි කියල මේ දවස්වල කිසි බයක් වෙන්න ඕනේ නෑ.ආවොත් එන්න වෙන්නේ අපි වගේම කෙහෙල් කොටයක පිහිටෙන්ම තමයි. පරණ ලොරි රෝදවල ටියුබ් එහෙම තියනවනම්  මහතුන්ගේ බයිසිකල් වින්කලෙන් පැච් දාල හුලන් ගහගත්තහමත් ඒකත් හොඳ බෝට්ටුවක් තමයි.පොල් පිත්තක් කපල හබලක් හදාගන්න එක විතරයි අඩුවකට හිටින්නේ.

තව ටිකක් දුරට පාරුව පැද්දොත් එන්නේ බඩපිණුම් ගැහීමේ දස්සයන්ගේ වාරේ තමයි.වතුරට ගොඩ ඉඳන් නැමිලා තියන නා ගහක අත්ත දිගේ බඩගාගෙන ගොහිල්ල වතුරට පිනුමක් ගහල පනින එක කරන්න පුළුවන් ඈයෝ හිටියේ ඔය කොලු කුරුට්ටන්ගෙනුත් බොහොම ටික දෙනයි.”කුබෝටා” එහෙම ඔය වැඩේටත් දස්සයා.ඔතනින් ආපහු හැරිලා ගෙදර පැත්තට එන්නේ නැතුව ඕනෙනම් ඕවිට දිගේම පාර පැත්තට පාරුව පැදගෙන යන්න පුළුවන්.හැබැයි වතුරෙන් යටවෙලා තියන , ගඩොල් කපන්න මැටි ගන්න වලවල් උඩින් එහෙම යන්න වෙනවා.යන සේරම උදවියට පාරුව පෙරලිලා ගියොත් යන්තම් හරි ජබු ගහගහ ඉන්න පුළුවන් හින්ද පාරුව ඉතින් පාර දිහාවටත් යාත්‍රා කරනවා.

පාලම උඩත් දහ පහළොස් දෙනෙක්වත් ඉන්නවා ඔය දිහා බලාගෙන.පාවෙලා එන ලී කොට,පොල් එහෙම ගොඩට ඇදල ගන්න.හොඳටම පීනන්න පුළුවන් උදවිය වැඩ පෙන්නන්නත් එක්ක පාලමේ ඇන්ද උඩට නැගලා ඔයට පැනලා පහලට පීනනවා.මේ මහ සැඩ වතුරේ පහලට පීනුවට ආපහු කාටවත් උඩහට පීනන්නනම් බැහැ.ඉතින් ඔය උදවිය කොහේ හරි ඈත තැනකින් ගොඩට ඇවිදින් පයින්ම  ආපහු එනවා පාලම ගාවට.අපිත් ඔය සේරම දේවල් බලල කරලා ආපහු කෙහෙල්කොට යාත්‍රාවෙන් අපේ ගෙවල් තියන ඉසව්වට යාත්‍රා කරනවා.ඒ ගමනට එක්කහු වෙන්න බැරිඋන උදවිය ආපහු එන පාරුවක් බලාගෙන ඉන්නේ ඊළඟ ගමන යන්න.

කීප දවසක් ගතවුණාට පස්සේ හෙමිහිට වතුර බැහැල යන්න පටන් ගන්නවා.වතුර බහිද්දීනම් අපේ යාත්‍රාව දියත් කරන්න ගෙදරින් ඉඩ හම්බවෙන්නේ නෑ.ඒ බහින වතුරත් එක්කම අපිත් ඔය පහලට බැහැල යයි කියලා බය වෙලාද කොහෙද.වතුර බැස්සට පස්සේ රොන් මඩ පිරිලා ලියැදි සේරම දුඹුරුපාට වෙලා.සමහරවිට  අස්වැන්නත් බොහොමයක් විනාස වෙලා ගිහින්.එත් ඉතින් මොනවා කරන්නද.සොබාවදර්මේ හැටි තමයි කියල මිනිස්සු හිත හදා ගන්නවා.

හැබැයි මේ අවුරුද්දේ මෙයාකාර වැහැලත් අපිව බලන්න ඔයේ වතුර ඇවිත් නෑ.හුඟක් අය කියන්නේ වැලි ගොඩදැමිල්ල හින්ද ඔය ගැඹුර වැඩිවෙලා කියලා.ඒ කතාවත් ඇත්ත වගේ තමයි.ඉතින් මීට පස්සේ කොච්චර වැස්සත් පිටාර දාන වතුර අපේ වත්ත මායිමට එන එකක් නෑ කියලයි මට හිතෙන්නේ.වතුර නාවත් මේ මුරුගසන් වරුසාවේ වෙල්යාය පෙනෙද්දී ,ඒ යාය හරහා අපේ කෙහෙල්කොට යාත්‍රාව පාවෙන හැටි මට හැමදාම මැවිලා පේනවා.